Ieder jaar met Valentijn heb je de mensen die vol verwachting hoteldebotel afwachten wat hun partner dat jaar gepland heeft, de mensen die hopen op een kaartje van een anonieme lover en de mensen die alle moed bij elkaar rapen om iemand te gaan vertellen hoe ze zich voelen over hem/haar. Tot dit jaar behoorde ik bijna altijd tot de groep mensen die hoopten op een kaartje. Één keer, vier jaar geleden heb ik besloten een jongen op Valentijnsdag op een date te vragen. Ondanks dat ik niet het antwoord kreeg waar ik op had gehoopt, ben ik nog altijd heel blij dat ik het lef had om het te proberen. Sinds die dag ervaar ik minder druk bij het laten merken hoe ik me voel en het vragen naar hoe een ander zich voelt. Niet alleen als het gaat om wat iemand voor je betekent maar ook in de band met vrienden, samenwerking, ruzies, onzekerheden over mijn prestaties of communicatie.
Nu zeg ik dit wel overtuigd en meen ik het ook maar het afgelopen half jaar heb ik dat niet altijd zo gevoeld. Tussen alle leuke, vertrouwde en ontspannen momenten door kon ik me ongelooflijk druk maken over hoe ik overkwam en twijfelen aan wat er van mij gevonden werd. Dit vertel ik omdat daar uiteindelijk iets heel moois uit is gebloeid. Na maanden afwachten, naar elkaar toe groeien en steeds meer voor elkaar gaan betekenen, had ik mezelf overtuigd om toch uit te spreken hoe ik me voelde over de betreffende jongen. Ik kon mezelf wijsmaken dat hij opeens anders naar me zou kijken, dat hij al die maanden niets door had gehad en hij afstand zou nemen omdat hij niet hetzelfde dacht of het ergste van allemaal: dat hij me ook leuk zou vinden. Wat dan?! Dan zou ik beginnen aan een avontuur waarin ik me helemaal bloot zou moeten stellen en die gedachte was ongelooflijk eng. Maar als je al die maanden alleen maar naar elkaar toe groeit, mag je er ook op vertrouwen dat dat iets waard is. Dat je band sterk genoeg is om er open over te kunnen zijn zonder dat je raar aangekeken wordt. En het allerfijnst is de opluchting achteraf! Als blijkt dat hij de laatste maand hetzelfde dacht en stiekem hoopte dat jij erover zou beginnen. Als je elkaar aan kan kijken en het voelt alsof eindelijk de kooi openstaat en je zonder remmen kan laten zien hoe gelukkig je van elkaar wordt. Samen dat avontuur aangaan maakt het dan veel minder eng dan je eigenlijk had gedacht en vooral veel leuker. Maar ook als hij/zij de kans krijgt om eerlijk te zijn en aan te geven hoeveel jij voor hem/haar betekent als persoon zonder dat daar een romantische relatie bij komt kijken. Dan kan je al je onzekerheid loslaten en heb je eindelijk rust.
Zo is het gekomen dat ik dit jaar, voor het eerst, een van de mensen ben die Valentijnsdag met een bijzonder persoon mag delen. Aan iedereen die deze blog leest wil ik het volgende vragen: gun jezelf de rust om te laten zien hoe je je voelt en als je dat al achter de rug hebt, geniet er extra van want het is iets heel bijzonders om het lef te hebben.
Fijne Valentijn!
Marjolein.
Ook meer in zelfvertrouwen groeien? Lees alles over onze workshops, de kampen of de coaching!