Selecteer een pagina
Valentijnsblog. Door Marjolein.

Valentijnsblog. Door Marjolein.

Ieder jaar met Valentijn heb je de mensen die vol verwachting hoteldebotel afwachten wat hun partner dat jaar gepland heeft, de mensen die hopen op een kaartje van een anonieme lover en de mensen die alle moed bij elkaar rapen om iemand te gaan vertellen hoe ze zich voelen over hem/haar. Tot dit jaar behoorde ik bijna altijd tot de groep mensen die hoopten op een kaartje. Één keer, vier jaar geleden heb ik besloten een jongen op Valentijnsdag op een date te vragen. Ondanks dat ik niet het antwoord kreeg waar ik op had gehoopt, ben ik nog altijd heel blij dat ik het lef had om het te proberen. Sinds die dag ervaar ik minder druk bij het laten merken hoe ik me voel en het vragen naar hoe een ander zich voelt. Niet alleen als het gaat om wat iemand voor je betekent maar ook in de band met vrienden, samenwerking, ruzies, onzekerheden over mijn prestaties of communicatie. Nu zeg ik dit wel overtuigd en meen ik het ook maar het afgelopen half jaar heb ik dat niet altijd zo gevoeld. Tussen alle leuke, vertrouwde en ontspannen momenten door kon ik me ongelooflijk druk maken over hoe ik overkwam en twijfelen aan wat er van mij gevonden werd. Dit vertel ik omdat daar uiteindelijk iets heel moois uit is gebloeid. Na maanden afwachten, naar elkaar toe groeien en steeds meer voor elkaar gaan betekenen, had ik mezelf overtuigd om toch uit te spreken hoe ik me voelde over de betreffende jongen. Ik kon mezelf wijsmaken dat hij opeens anders naar me zou kijken, dat hij al die maanden niets door had gehad en hij afstand zou nemen omdat hij niet hetzelfde dacht of het ergste van allemaal: dat hij me ook leuk zou vinden. Wat dan?! Dan zou ik beginnen aan een avontuur waarin ik me helemaal bloot zou moeten stellen en die gedachte was ongelooflijk eng. Maar als je al die maanden alleen  maar naar elkaar toe groeit, mag je er ook op vertrouwen dat dat iets waard is. Dat je band sterk genoeg is om er open over te kunnen zijn zonder dat je raar aangekeken wordt. En het allerfijnst is de opluchting achteraf! Als blijkt dat hij de laatste maand hetzelfde dacht en stiekem hoopte dat jij erover zou beginnen. Als je elkaar aan kan kijken en het voelt alsof eindelijk de kooi openstaat en je zonder remmen kan laten zien hoe gelukkig je van elkaar wordt. Samen dat avontuur aangaan maakt het dan veel minder eng dan je eigenlijk had gedacht en vooral veel leuker. Maar ook als hij/zij de kans krijgt om eerlijk te zijn en aan te geven hoeveel jij voor hem/haar  betekent als persoon zonder dat daar een romantische relatie bij komt kijken. Dan kan je al je onzekerheid loslaten en heb je eindelijk rust. Zo is het gekomen dat ik dit jaar, voor het eerst, een van de mensen ben die Valentijnsdag met een bijzonder persoon mag delen. Aan iedereen die deze blog leest wil ik het volgende vragen: gun jezelf de rust om te laten zien hoe je je voelt en als je dat al achter de rug hebt, geniet er extra van want het is iets heel bijzonders om het lef te hebben. Fijne Valentijn! Marjolein. Ook meer in zelfvertrouwen groeien? Lees alles over onze workshops, de kampen of de coaching!    
Alcohol op feestjes en groepsdruk

Alcohol op feestjes en groepsdruk

Vroeger mocht je al vanaf je 16e drinken. Alcohol drinken, wel te verstaan. En nu is er veel meer onderzoek dat aantoont dat alcohol echt schade toebrengt aan je brein zolang dit niet volgroeid is, dus is de wetgeving weer aangepast en is de leeftijd opgeschroefd naar 18. Tja, dat is best flauw als je net 16, 17 bent. Nog geen drank voor je. Of… toch wel? Ik ga in deze blog geen pleidooi houden over je aan de regels houden en echt niet drinken, dat het niet voor niets is dat de wet is aangepast, dat je maar verstandig moet zijn en je daaraan houden dat je… Nee, deze blog gaat eigenlijk over hoe je omgaat met groepsdruk.

Bij de Geluksschool gaat het om jongeren, dat weet je inmiddels vast wel. Nou, één van de jongeren die we regelmatig zien, is een paar dagen geleden 17 geworden. Het is een lief sociaal kind, dus had ze een groot tuinfeest gepland en maar liefst 40 andere jongeren uitgenodigd. Allemaal van school. Zij wordt zelf ook vaak uitgenodigd voor feestjes, dus weet ze heel goed hoe zo’n feest in zijn werk gaat. Wat er te eten is en wat er te drinken is. En dan wordt de bewuste feestgever 16 of 17 en wordt er alcohol geschonken. Op alle feestjes waar ze heen gaat, vertelde ze. Allemaal. Ze geeft zelf niet veel om alcohol, vertelde ze, maar neemt af en toe wel een cola-met-iets-geval. Ze vindt het lekker, zegt ze, maar kan ook goed zonder.

Nu kwam haar eigen feestje en mocht ze van haar ouders toch géén alcohol schenken. Daar zit je dan. Zelf hoefde ze ook niet zo nodig, zei ze, maar ze zat wel ontzettend met wat de gasten ervan zouden vinden. Ze vertelde dat ze met haar ouders in gesprek was gegaan over waarom ze eigenlijk wel graag alcohol zou willen hebben op haar feestje: sommige kinderen (de meeste, naar haar idee) zijn ervan overtuigd dat je niet kunt dansen of echt lol hebben als je niets op hebt. Dan voelen ze zich te opgelaten, schamen zich, wat dan ook. Haar gasten zouden haar feest dan (misschien) wel heel stom vinden. Of haar zelfs, of haar ouders. Of allebei. Nou ken ik haar ouders inmiddels ook goed en ik weet dat het redelijke mensen zijn. Naar mijn idee staan ze prima open voor ideeën van hun kinderen. Maar dit was geen optie. Hun nee was duidelijk. Zij maakten zich ook zorgen over het zwembad in de tuin. Wat gebeurde er als iemand te dronken het hele koude water inging? En wie was er dan verantwoordelijk voor? De jarige? Zij, als ouders? Uhhh… Hun dochter had graag dat ze vooral wegbleven, dus hoe konden zij in de gaten houden wat er met de drank en het zwembad gebeurde? Die ouders waren stellig: nee, geen alcohol.

De jongere waar het om gaat, zei dat ze het best lastig vond dat haar moeder tegen haar gezegd had: ‘dit is ons besluit; hebben jouw vrienden er moeite mee, gaan ze een punt maken van het feit dat er geen alcohol is, kan je je ook afvragen of dit dan vrienden zijn die je wilt’. Ze was er soort van in shock. Want als iemand tijdens het feest inderdaad een issue ging maken van dat er geen drank was, wat zou zij zelf vervolgens van die persoon vinden? Ze had geen zin in gepieker over wat ze allemaal van haar vrienden vond, maar zei dat ze ergens toch bang was voor een mogelijke teleurstelling. Van wat ik van haar begreep, had ze zoiets van: ‘he, hallo, of het leuk wordt of niet, is toch aan jezelf om te bepalen? Je bent toch niet afhankelijk van wat er in je glas zit?’

Ik was dit met haar aan het bespreken, toen een ouder van één van de andere jongeren binnenkwam. We gingen met z’n allen door op het onderwerp. Die ouder die net binnen was zei ergens tussendoor tegen mij: ‘het verbaast mij dat ze het feest door laat gaan! Ik ken genoeg jongeren die in deze situatie de boel af zouden blazen’. Maar nee hoor, onze dame ging ervoor staan. Feest ging door en ze zou zien wat het haar bracht.

🙂 Gisteren sprak ik haar. Het was een geweldig feest geweest! Ze hadden ontzettend veel lol gehad en niemand had geklaagd over drank, of de afwezigheid ervan. Ze straalde helemaal. Was trots op haar vrienden, op zichzelf, blij met haar ouders zelfs. Het was super goed gegaan en ze hadden het drinken niet eens gemist! Ze vertelde dat het weer niet eens bijzonder warm was geweest, maar dat ze allemaal genoten hadden van het zwembad en het zitten bij het vuurtje. Ja, ze was echt helemaal happy.

Dus ik weer trots op haar. Want ja, wat doe je wanneer je van je ouders iets niet mag maar je vrienden iets heel anders van je willen, of, beter gezegd, wanneer jij denkt dat ze iets heel anders willen? Tof als je het dan in ieder geval aangaat!

Oh ja, ik vond die gedachte van haar ook zo leuk, van: ‘je bent toch niet afhankelijk van wat er in je glas zit?’. Klopt toch? Jij bent wie jij bent en je kunt je wat losser voelen als je iets ophebt, maar je laat dát toch niet bepalen of je plezier hebt of niet? Dat bepaal je zelf, niet jouw glas!

Oké, dat was het voor nu. Reacties zijn welkom!

Lieve groetjes,

Pilar

De kampen van de Geluksschool!

De kampen van de Geluksschool!

Jaaaaa, er komen drie Gelukskampen!! Zoals ik altijd zeg: wij luisteren bij de Geluksschool echt naar jongeren! En we bewijzen het nu weer: de jongeren die ons volgen hebben heel duidelijk aangegeven snel weer op kamp te willen en, niet alleen één keer, maar zo vaak mogelijk. Wel: komend schooljaar komen er maar liefst drie kampen aan!! 🙂 In deze blog: alle info die wij je al kunnen geven!

Afgelopen maart heeft het eerste Gelukskamp plaatsgevonden. De jongeren die toen aanwezig waren hebben het kamp beoordeeld met een 9,15! Hoe geweldig is dat?! Zij geven vooral terug dat de sfeer zo fijn was; dat ben ik eigenlijk wel met ze eens. Ze vertelden tijdens de evaluatie ook dat ze het best spannend vonden dat ze elkaar van tevoren niet kenden: een aantal van hen kende echt helemaal niemand van tevoren, een aantal anderen kende wel iemand, maar zeker niet de hele groep; dat was wel spannend geweest. En toch, door de spellen aan het begin en de laagdrempelige activiteiten, was het ijs snel gebroken en werkten we als één groep. Ook vertellen de jongeren die voor het eerst met ons mee op kamp waren, dat ze allemaal nieuwe dingen hebben ontdekt. Ze geven aan dat ze niet echt uitgekeken hadden naar de concentratieoefeningen (ook meditatie genoemd) en de bewegingsoefeningen (yoga), maar dat ze het leuk hadden gevonden om er kennis mee te maken. Je merkt het, ze waren heel positief. Dus de vraag was wanneer we opnieuw gingen!

Alle jongeren die in maart mee waren, zijn unaniem over het feit dat het Gelukskamp hen óók op het persoonlijke vlak iets nieuws heeft gebracht: ze hebben een nieuwe manier ontdekt om naar zichzelf te kijken; gewoon te waarderen wat er is, de goede kanten van zichzelf en ook de minder leuke kanten van zichzelf, want die zijn er ook! En dat is helemaal oké! Tijdens het kamp hebben we het veel gehad over kleine praktische dingen die je meteen kunt toepassen om blijvend meer geluk te ervaren (volgens mij zouden ze deze dingen nu nog kunnen opnoemen: schrijven in een dagboek, fysieke activiteit, willekeurige gebaren van vriendelijkheid en dankbaarheid). Het was eigenlijk heel gaaf: de groep pakte deze vier tips meteen heel goed op en ze waren het hele kamp te merken. Veel jongeren hebben daarna (tijdens de reünie, in mei) nog verteld dat ze echt bewust omgingen met deze tips, dat ze het leuk vonden om af en toe opnieuw in het kampdagboek te schrijven en de dag af te sluiten met het bedenken waar ze dankbaar voor waren. Tof, toch?!

Nou ja, enthousiasme genoeg, dus!

De pagina om in te schrijven is nog niet helemaal af, maar we willen wel dat je alvast de data kan reserveren als je interesse hebt. Noteer alvast:

  • Gelukskamp 1: vrijdag 21, 22, 23 oktober 2016
  • Gelukskamp 2: dinsdag 3, 4,5,6, 7 januari 2017
  • Gelukskamp 3: vrijdag 21, 22, 23 april 2017

Wil je meteen bericht ontvangen als aanmelden mogelijk is? Laat HIER je gegevens achter. Met een paar dagen is het zover.

Natuurlijk is het mogelijk om voor alle drie de kampen in te schrijven; en ook mag je één keer mee gaan, of twee keer. Als je onze site in de gaten houdt, lees je straks wat de mogelijkheden zijn en welke bonussen je ontvangt als je voor alle drie de kampen aanmeldt.

Goed, het wordt vervolgd!

Hartengroet,

Pilar

en natuurlijk de Adviesraad

 

 

 

 

 

 

Eer je vader en je moeder

Eer je vader en je moeder

Eer je vader en je moeder. Dat is eigenlijk wat ik vandaag wil zeggen. En het klopt, het is één van de Tien Geboden (moest ik vroeger op school uit mijn hoofd leren) en ik ga niet zeggen dat het mij daar niet om gaat. Nou ja… het gaat me niet om het feit dat het een gebod is, het gaat me wel om de inhoud ervan: ‘Eer je vader en je moeder’. Zo mooi! Zo nodig, als je echt oké wilt zijn met jezelf! Ik ga je vertellen waarom.

Kijk, ik kom nu op dit onderwerp omdat mijn moeder morgen 86 jaar wordt. 86! Ik vind dat een grootse leeftijd. Mijn moeder! Ik vind het heel erg bijzonder dat mijn moeder morgen jarig is. Weet je? Nu, op dit moment, vind ik het misschien zelfs bijzonderder dan mijn eigen verjaardag. Het punt is: ik heb het gevoel dat ik pas sinds heel kort écht contact heb met mijn moeder. Dat ik pas sinds heel kort, een jaar of twee, misschien drie, echt respect heb voor haar. En dat vind ik best heftig hoor, ik ben al 43! Je vraagt je misschien af hoe dat kan, of ik misschien heel onbeschoft was tegen haar, of brutaal… Nee, dat was ik niet. Ik deed mijn best heel lief te zijn voor haar. En toch is er iets veranderd de laatste tijd en nu ik ontdekt heb hoe ongelooflijk fijn het is om me zo te voelen ten opzichte van haar, kan ik je uit mijn hart aanbevelen: ‘eer je vader en je moeder’.

Mijn vader is ruim twee jaar geleden overleden. Hij is 86 geworden. Was dus best een oud mannetje. Heel lief en heel zwak was hij toen hij ging. We zagen aankomen dat hij zou sterven, dus ik had heel fijn de kans om hem te bedanken voor alles wat hij mij gegeven heeft. Ik kon goed afscheid nemen. Sinds hij overleden is, heb ik maar één ouder over. Ik weet nu hoe het voelt om één van mijn ouders niet meer te hebben. Dat maakt me alert op wat ik nog wil en (naar mijn gevoel) nog moet, met de ouder die ik nog wel heb: mijn moeder. Want, als ze er niet meer is, is alles anders.

De Geluksschool is een jongerenplatform, dus als je deze blog aan het lezen bent, is de kans vrij groot dat jij één van die jongeren bent. En als je jongere bent, denk je waarschijnlijk iets van “Huh? ‘Eer je vader en moeder’? Hoezo dat?! Ik heb vaak ruzie met ze, of andere belangen, of ik maak andere keuzes dan ze willen of… ik verzet me gewoon tegen mijn ouders”. En dat snap ik. Dat is ook nodig en belangrijk. Moet je vooral blijven doen. De frictie tussen jullie blijven voelen, de irritaties tussen jullie blijven ervaren. Want fricties en irritaties en andere keuzes maken jóu wel jou, ze helpen je ontdekken wie jij bent: ze helpen je bepalen wat jij wilt, wat jij denkt en wat voor jou belangrijk is. Juist door de verschillen te voelen, door de grenzen te ervaren. Geloof me, ik heb kinderen van jouw leeftijd (als je inderdaad één van ‘onze’ jongeren bent) en ik vind het ook niet leuk om dóór de fricties en irritaties te voelen dat mijn kinderen zichzelf worden, maar het is wel nodig! Dat hoort erbij. Bij hun proces als jongeren, bij jouw proces als jongere en bij mijn proces als ouder. Ik snap dus je gedachte van “hoezo nu mijn vader en mijn moeder eren?!”. Nou: omdat zij in jou zitten. Genetisch en sociaal. Misschien groei jij niet op bij je biologische ouders; de ouders die je opvoeden zitten ook in jou. De hoeveelheid genetische informatie die van je ouders in jou terecht is gekomen, de hoeveelheid energie van hen die in jou zit, de onmetelijke liefde die van hen in jou komt: dit alles zit in jou. Jij bent voor een deel je ouders!

Dus stel je voor: jij vindt je ouders maar niets. Bent het nooit met ze eens; je vindt ze best lief maar stom. Je vindt hen niet oké. Dan wijs je een deel van jezelf ook af. En dan is het ver zoeken: als je jezelf afwijst,wordt het veel lastiger om gelukkig te zijn.Jij bent immers de énige persoon op aarde met wie je de he-le dag opgezadeld zit. Niemand anders is echt altijd bij je. Met de persoon die altijd bij je is wil je het wel goed hebben, toch?! Als iemand onaardig doet tegen je, kies je niet voor zijn/haar gezelschap, wel? Dus is het heel belangrijk dat jij het met jezelf oké bent! Ook met die dingen in je die je best heel irritant vindt. Want, misschien doe je dingen die je heel stom vindt van jezelf, of heb je gedachten die je belachelijk vindt, maar jij bent die dingen en die gedachten niet. Je doet ze; je hebt ze; je bent ze niet. Jij bent jij. Als ‘jij’ denk je en doe je.

Wil je oké kunnen zijn met jezelf, moet je ook op een hele diepe manier respect hebben voor je ouders. Ik bedoel niet het met hen eens zijn, hen gelijk moeten geven, alsmaar ja en amen knikken. Ik bedoel wel dat je hen accepteert, zoals ze zijn en dat je accepteert dat zij misschien andere meningen hebben dan de jouwe, dat ze keuzes maken die jij niet snapt. Zij zijn individuen; ze kunnen van alles denken en willen, maar ze zijn hun gedachten niet. Accepteer hen als individuen; zonder er iets aan te willen veranderen. Zonder ze te willen overtuigen van jouw mening. Zij mogen hun visie hebben en jij die van jou. Zij zitten in jou en daar wil jij het goed mee hebben.

Ik heb in de laatste twee, drie jaar, ontdekt dat mijn ouders in mij zitten en ik ben dat gaan respecteren. Ik denk elke dag nog aan mijn vader; aan zijn mooie woorden voor mij en ook aan zijn minder fijne opmerkingen over mij. Ik was het niet altijd met hem eens, maar als individu was hij precies wie hij moest zijn: mijn vader. Mijn relatie met mijn moeder is heel erg veranderd: ik waardeer haar nu om wie zij is en om hoe belangrijk zij is voor wie ik ben. Ik voel diepe dankbaarheid en diep respect voor wie zij is. Ik ben blij met haar, al vind ik haar ideeën soms best moeilijk of kan ik mij niet vinden in haar keuzes. Zij is precies wie zij moet zijn: mijn moeder. En zij is morgen jarig. En al woont ze heel ver weg (maar liefst 1500 km!) en ben ik morgen niet op haar verjaardag: morgen is het voor mij feest! Mijn MOEDER is jarig!

Ik ga nu een flinke taart voor haar bakken! 🙂

(en die met mijn gezin opeten!)

 

Een hele lieve groet,

Pilar.

P.s: ben eigenlijk benieuwd naar wat mijn woorden met je doen. Mocht je zin hebben, lees ik graag je reactie.

Hou nog heel even vol! Hier lees je hoe.

Hou nog heel even vol! Hier lees je hoe.

Je hebt er vast ook geen zin meer in, en toch moet je nog een paar weken volhouden tot de zomervakantie! Hoe doe je dat? Hoe zorg je dat je nog een week of twee, of één, of drie (?) volhoudt en er het liefst nog enig plezier aan overhoudt ook nog? Nou, door te focussen! Lees verder, als je zin hebt.

Écht alle jongeren die ik via de Geluksschool tegenkom, zijn nu ongelooflijk druk met school. Een groot aantal van hen zit midden in de toetsenweek. Je hebt er een aantal dat al klaar is, examen gedaan en zelfs op vakantie geweest (the lucky ones); maar voor een groot aantal geldt dat het nu super druk is. Verslagen, werkstukken, groepsopdrachten, presentaties, toetsen… Noem het maar op, of de deadline is nu. Je hebt er al een heel schooljaar op zitten, ook met druktepieken en nu mag je nog even knallen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het.

Maar wat ga je doen?! Balen, de hele dag door? Klagen, dat het zoveel is? Schreeuwen aan iedereen die het horen wil van hoe zwaar het is? Dat helpt niet. Of… het helpt misschien even, maar het lost je probleem niet op. De stapel opdrachten wordt er niet minder om, niemand gaat voor jou je toets doen.

Focussen, dat helpt. En nou moet je even goed opletten, want het komt best wel nauw 🙂 Sta even stil bij je plannen na deze mega-drukte. Wat heb je voor plannen waar je echt naar uitkijkt? Focus dáárop! Bedenk eens, dat als alle toetsen, opdrachten, verslagen, besprekingen… achter de rug zijn, je dan iets geweldigs hebt om te doen. Als je nu doet wat je moet doen, weet je dat je daarna lekker kan genieten. Eerst de inspanning, daarna de ontspanning. Én let ondertussen wel op dat je wel in het nu blijft! Focussen op iets in de toekomst heeft de valkuil dat je dan misschien minder let op wat je nu allemaal beleeft; dat mag natuurlijk niet gebeuren. Elke dag komt maar één keer langs, als je dan niet oplet, zou je zomaar iets gaafs gemist kunnen hebben. Dus: zet een stip op je horizon, dat je weet waar je het voor doet, dat je helpt om nu de dingen op je lijst afgevinkt te krijgen en wees bewust van wat je ondertussen beleeft!

Die stip op de horizon hoeft niet eens zo uitzonderlijk te zijn! Misschien ga je de middag na je laatste toets gamen met een vriend, of winkelen met een vriendin, of staat er een feest op de planning. Misschien kijk je wel uit naar een serie-marathon die je van jezelf mag houden. Dat kán voldoende zijn! Misschien ga je wel op vakantie met je familie of met een paar vrienden, dat is toch een gave focus?! Hoe gaaf is het om dat in het vizier te houden? Dat helpt je nu al vooruit! Ik moet hierbij steeds denken aan Sam Berns in een video die we bij de Geluksschool soms bij de workshops gebruiken: Sam heeft Progeria en dat betekent dat hij niet oud gaat worden. Hij vertelt in deze video heel mooi wat zijn levenshouding is en hoe hij er toch voor zorgt dat hij gelukkig is. Ergens zegt hij (rond 7’36” in de video): “ik probeer altijd iets te hebben waar ik naar uitkijk. Het hoeft niet groot te zijn, het kan een vakantie met familie zijn of wat hangen met mijn vrienden”. Als je in je drukke schema een kwartiertje de tijd hebt, is deze video van Sam Berns de moeite waard.

En terwijl je focust op datgene waar je naar uitkijkt, moet je wel blijven verbonden met het hier en nu. Als je naar school gaat voor een toets, hoor je vast wel iets leuks van deze of gene; er gebeurt vast iets grappigs terwijl je in de gang wacht of juist als jullie klaar zijn. Wees je bewust van deze kleine dingen ook! Want die geven ook de goede vibe om vol te houden en om nét iets meer geluk te ervaren.

Hoe ook, het komt neer op iets waar we het bij de Geluksschool vaker over hebben: hoe kijk je naar dingen en welke houding neem je ten opzichte daarvan? Je zult even door moeten nog, heel even; focussen op iets moois in de nabije toekomst én ondertussen alert zijn op het mooie van het nu, kan je even helpen doorbijten.

Zet hem op, in ieder geval! Veel succes!!

Jennie Lena: “ik schijt bagger” en haar heldenmoed!

Jennie Lena: “ik schijt bagger” en haar heldenmoed!

Jij kent Jennie Lena ook, toch? Van The Voice of Holland en haar mega-zangtalent! Je zou denken: ‘zo’n grote ster staat altijd gemakkelijk op het podium en vindt een volle zaal niet meer spannend’, toch? Nou, in deze blog vertel ik je over haar heldenmoed en wat lef hebben werkelijk betekent!

Ik was afgelopen vrijdag bij een event voor ondernemers die zaken en spiritualiteit met elkaar willen combineren, het Spirit Business Event. Een zaal vol mensen die veel willen leren en geïnspireerd willen raken. Op een gegeven moment zegt de presentatrice dat we iets heel bijzonders met elkaar gaan doen en ze vraagt Jennie Lena het podium op te komen. Jennie neemt het woord; ze is door de organisatie van het event gevraagd om de zaal te begeleiden bij het samen zingen. Samen, 300 mensen, meerstemmig. Ze beweegt drukt op en neer op het podium, ze vindt het duidelijk spannend. Jennie Lena, het grote succes van TVOH, het nieuwste (en misschien wel het grootste!) zangtalent van Nederland op dit moment, zegt ineens: “Ik schijt bagger”.

Ik vond haar altijd al een super zangeres, maar dat ze ineens zo open durft te zijn over hoe ze zich voelt, grote ster of niet, gewoon zo eerlijk zijn… Ik ben helemaal fan! Volgens mij is er heel wat moed nodig om voor zo’n volle zaal te kunnen aangeven dat je het eigenlijk mega-spannend vindt! Want hé, misschien vinden mensen het wel stom dat jij, zo’n super muzikaal talent, zo gewend aan optreden en aan volle zalen, het net hier spannend vindt. En als je je daar niets van aantrekt, of misschien wel, maar als je het toch durft aan te geven… wauw, dan heb je lef!

Vervolgens legt Jennie uit wat de bedoeling is: ze heeft een slide gemaakt met de tekst van Lean on me, van Bill Withers en zegt dat we het nummer samen gaan zingen, met geen andere begeleiding dan haar stem. En ze heeft bedacht dat we meerstemmig gaan zingen. Jennie ademt een paar keer diep uit, ze ontspant en leidt de zaal zoals niemand anders dat zou hebben gekund. En ik denk: ‘hé, maar ze vond het super spannend!’ en verwonder me van hoe goed ze het doet. Dit is toch ook heldenmoed?!

Ook heel moedig vind ik het dat ze zich laat leiden door het moment. Begint met één toonsoort, merkt dat het best hoger kan, past het ter plekke aan. Bedenkt spontaan dat het leuk is om de paar mannen in de zaal op een gegeven moment alleen te laten zingen en ziet wel hoe dat klinkt (nou uhhh… niet zo mooi, dus 😉 ). Ze doet gewoon haar ding en dat pakt geweldig uit!

Ik deel graag het moment met je in de video bij deze tekst en vind het super tof als je zegt wat jij van deze moedige actie van Jennie Lena vindt.

Lieve groetjes,

Pilar

 

 

Pin It on Pinterest