Je hebt toch van die situaties… Dat je echt iets moet. Dat je het gevoel hebt dat je iets heel graag wilt, dat het goed voor je zou zijn, dat het tof zou zijn als het je lukte… Maar je weet gewoon niet hoe. Je durft niet 🙁 Dan baal je. Ontzettend. En soms, heel soms, voel je ergens in je ineens een soort van ‘what the xxxx?! Ik doe het toch!’ En daar is het, Je doet het. Dat is durven! Ik wil vandaag graag het verhaal van Edo met je delen.

Ik ben ongelooflijk trots op Edo. Echt cool. De adviesraad en ik zijn de afgelopen dagen flink in overleg over een geweldig plan dat we hebben bedacht: The homework community. Het wordt een leuk project, waarbij alle jongeren die dat willen, lid kunnen worden om samen huiswerk te maken. Veel beter toch?, dat je niet in je eentje in je kamer aan je huiswerk zit, maar dat je weet dat er veel andere jongeren tegelijkertijd met jou mee aan hun huiswerk zitten te werken. Je leest hier alle ins en outs. Maar goed, om andere jongeren enthousiast te maken voor The homework community (THC) hadden we bedacht dat ieder lid van de adviesraad zelf een filmpje zou maken en dat we vervolgens de filmpjes aan elkaar zouden monteren.

De adviesraad ging aan de slag en de filmpjes kwamen binnen. Edo stuurde ook een filmpje en ik kon duidelijk zien dat hij het echt niet leuk had gevonden om het op te nemen. Ik vond het geweldig om te merken dat Edo heel graag aan het nieuwe project meewerkte; hij wilde ervoor zorgen dat er zoveel mogelijk jongeren van THC hoorden en ging, al was het met tegezin, alsnog het filmpje opnemen. Echt tof van hem! En tegelijkertijd vond ik het wel heel moeilijk om te zien  dat hij het zo niet-leuk vond om te doen. Deed me soort van pijn in mijn hart, vond ik vervelend voor hem.

We hebben toen wat op en neer geappt en ik zei op een gegeven moment: ‘als je het filmpje niet wilt opnemen is dat echt oké’. Het is echt belangrijk dat je je goed voelt bij wat je doet. Kijk, sommige dingen moeten gewoon (school, je huiswerk, bijvoorbeeld) en wat niet moet, doe je als je daar oké mee bent. Het is heel naar als je gedwongen wordt of als je je gedwongen voelt. Dat was bij ons filmpje zeker niet het geval: wil je het niet opnemen, even aangeven en doe je het niet, geen punt. Maar het wordt interessant als je ergens in jezelf dan het gevoel ontdekt van ‘grrr, ik wil toch! ik wil wel graag!’. Dan is het ongelooflijk stoer als je het alsnog durft!

Dat gebeurde er bij Edo. Hij voelde iets van ‘ik wil wél, maar durf gewoon niet!’ en is het gaan proberen. Dat alleen al is geweldig. En toen zei ik: ‘hé maar, het is eigenlijk helemaal geniaal als het je niet alleen lukt om jezelf op te nemen, maar als het je ook lukt om lak te hebben aan of je het dan goed genoeg doet en wat anderen ervan zouden-kunnen-gaan vinden’. En, je ding doen voor de camera, gaan en glimlachen werkt uitnodigender voor de kijker!

Een minuutje later ontvang ik nog een film. Hij had zichzelf opnieuw opgenomen, had het lef gevonden om los te laten wat de ander er mogelijk van zou kunnen vinden en het was een super fijn filmpje geworden. Glimlach, chill, uitnodigend. En nog belangrijker: het bewijs dat Edo een grens had verlegd in zichzelf! De moed gevonden om te doen wat hij eerst echt niet durfde. Nou, dan ben je voor mij echt een held. En jij kent waarschijnlijk het gevoel dat op zo’n moment in je ontstaat: een groot gevoel van trots, van iets voor elkaar hebben gekregen, van blij dat je hebt doorgezet. Fijn gevoel!

Dat is het punt bij niet durven. Het gaat heel vaak niet om jouzelf. Het gaat heel vaak om wat de anderen er misschien van gaan zeggen. Stel dat ze het niet leuk vinden, stel dat ze mij daardoor anders gaan zien, minder leuk gaan vinden. Het is dan niet iets wat je echt voelt, maar meer een gevoel waar je bang voor bent. Maar hé, misschien klopt dat gevoel helemaal niet, misschien is daar niets van waar! Wat waarschijnlijker is, is dat je een heel positief gevoel krijgt van durven. Bij deze, nodig ik je van harte uit om het eens uit te proberen. Ben benieuwd. Ik hoor het heel graag.

Goed, tot de volgende keer!

Oja, natuurlijk heb ik Edo gevraagd of ik zijn verhaal met je mocht delen. Het mocht.

Lieve groetjes! Pilar