Eer je vader en je moeder. Dat is eigenlijk wat ik vandaag wil zeggen. En het klopt, het is één van de Tien Geboden (moest ik vroeger op school uit mijn hoofd leren) en ik ga niet zeggen dat het mij daar niet om gaat. Nou ja… het gaat me niet om het feit dat het een gebod is, het gaat me wel om de inhoud ervan: ‘Eer je vader en je moeder’. Zo mooi! Zo nodig, als je echt oké wilt zijn met jezelf! Ik ga je vertellen waarom.

Kijk, ik kom nu op dit onderwerp omdat mijn moeder morgen 86 jaar wordt. 86! Ik vind dat een grootse leeftijd. Mijn moeder! Ik vind het heel erg bijzonder dat mijn moeder morgen jarig is. Weet je? Nu, op dit moment, vind ik het misschien zelfs bijzonderder dan mijn eigen verjaardag. Het punt is: ik heb het gevoel dat ik pas sinds heel kort écht contact heb met mijn moeder. Dat ik pas sinds heel kort, een jaar of twee, misschien drie, echt respect heb voor haar. En dat vind ik best heftig hoor, ik ben al 43! Je vraagt je misschien af hoe dat kan, of ik misschien heel onbeschoft was tegen haar, of brutaal… Nee, dat was ik niet. Ik deed mijn best heel lief te zijn voor haar. En toch is er iets veranderd de laatste tijd en nu ik ontdekt heb hoe ongelooflijk fijn het is om me zo te voelen ten opzichte van haar, kan ik je uit mijn hart aanbevelen: ‘eer je vader en je moeder’.

Mijn vader is ruim twee jaar geleden overleden. Hij is 86 geworden. Was dus best een oud mannetje. Heel lief en heel zwak was hij toen hij ging. We zagen aankomen dat hij zou sterven, dus ik had heel fijn de kans om hem te bedanken voor alles wat hij mij gegeven heeft. Ik kon goed afscheid nemen. Sinds hij overleden is, heb ik maar één ouder over. Ik weet nu hoe het voelt om één van mijn ouders niet meer te hebben. Dat maakt me alert op wat ik nog wil en (naar mijn gevoel) nog moet, met de ouder die ik nog wel heb: mijn moeder. Want, als ze er niet meer is, is alles anders.

De Geluksschool is een jongerenplatform, dus als je deze blog aan het lezen bent, is de kans vrij groot dat jij één van die jongeren bent. En als je jongere bent, denk je waarschijnlijk iets van “Huh? ‘Eer je vader en moeder’? Hoezo dat?! Ik heb vaak ruzie met ze, of andere belangen, of ik maak andere keuzes dan ze willen of… ik verzet me gewoon tegen mijn ouders”. En dat snap ik. Dat is ook nodig en belangrijk. Moet je vooral blijven doen. De frictie tussen jullie blijven voelen, de irritaties tussen jullie blijven ervaren. Want fricties en irritaties en andere keuzes maken jóu wel jou, ze helpen je ontdekken wie jij bent: ze helpen je bepalen wat jij wilt, wat jij denkt en wat voor jou belangrijk is. Juist door de verschillen te voelen, door de grenzen te ervaren. Geloof me, ik heb kinderen van jouw leeftijd (als je inderdaad één van ‘onze’ jongeren bent) en ik vind het ook niet leuk om dóór de fricties en irritaties te voelen dat mijn kinderen zichzelf worden, maar het is wel nodig! Dat hoort erbij. Bij hun proces als jongeren, bij jouw proces als jongere en bij mijn proces als ouder. Ik snap dus je gedachte van “hoezo nu mijn vader en mijn moeder eren?!”. Nou: omdat zij in jou zitten. Genetisch en sociaal. Misschien groei jij niet op bij je biologische ouders; de ouders die je opvoeden zitten ook in jou. De hoeveelheid genetische informatie die van je ouders in jou terecht is gekomen, de hoeveelheid energie van hen die in jou zit, de onmetelijke liefde die van hen in jou komt: dit alles zit in jou. Jij bent voor een deel je ouders!

Dus stel je voor: jij vindt je ouders maar niets. Bent het nooit met ze eens; je vindt ze best lief maar stom. Je vindt hen niet oké. Dan wijs je een deel van jezelf ook af. En dan is het ver zoeken: als je jezelf afwijst,wordt het veel lastiger om gelukkig te zijn.Jij bent immers de énige persoon op aarde met wie je de he-le dag opgezadeld zit. Niemand anders is echt altijd bij je. Met de persoon die altijd bij je is wil je het wel goed hebben, toch?! Als iemand onaardig doet tegen je, kies je niet voor zijn/haar gezelschap, wel? Dus is het heel belangrijk dat jij het met jezelf oké bent! Ook met die dingen in je die je best heel irritant vindt. Want, misschien doe je dingen die je heel stom vindt van jezelf, of heb je gedachten die je belachelijk vindt, maar jij bent die dingen en die gedachten niet. Je doet ze; je hebt ze; je bent ze niet. Jij bent jij. Als ‘jij’ denk je en doe je.

Wil je oké kunnen zijn met jezelf, moet je ook op een hele diepe manier respect hebben voor je ouders. Ik bedoel niet het met hen eens zijn, hen gelijk moeten geven, alsmaar ja en amen knikken. Ik bedoel wel dat je hen accepteert, zoals ze zijn en dat je accepteert dat zij misschien andere meningen hebben dan de jouwe, dat ze keuzes maken die jij niet snapt. Zij zijn individuen; ze kunnen van alles denken en willen, maar ze zijn hun gedachten niet. Accepteer hen als individuen; zonder er iets aan te willen veranderen. Zonder ze te willen overtuigen van jouw mening. Zij mogen hun visie hebben en jij die van jou. Zij zitten in jou en daar wil jij het goed mee hebben.

Ik heb in de laatste twee, drie jaar, ontdekt dat mijn ouders in mij zitten en ik ben dat gaan respecteren. Ik denk elke dag nog aan mijn vader; aan zijn mooie woorden voor mij en ook aan zijn minder fijne opmerkingen over mij. Ik was het niet altijd met hem eens, maar als individu was hij precies wie hij moest zijn: mijn vader. Mijn relatie met mijn moeder is heel erg veranderd: ik waardeer haar nu om wie zij is en om hoe belangrijk zij is voor wie ik ben. Ik voel diepe dankbaarheid en diep respect voor wie zij is. Ik ben blij met haar, al vind ik haar ideeën soms best moeilijk of kan ik mij niet vinden in haar keuzes. Zij is precies wie zij moet zijn: mijn moeder. En zij is morgen jarig. En al woont ze heel ver weg (maar liefst 1500 km!) en ben ik morgen niet op haar verjaardag: morgen is het voor mij feest! Mijn MOEDER is jarig!

Ik ga nu een flinke taart voor haar bakken! 🙂

(en die met mijn gezin opeten!)

Een hele lieve groet,

Pilar.

P.s: ben eigenlijk benieuwd naar wat mijn woorden met je doen. Mocht je zin hebben, lees ik graag je reactie.