Selecteer een pagina
  • facebook
  • twitter
  • pinterest

Hij zegt “Vorig jaar heb ik met een groep vrienden een loods in de fik gestoken…” en je voelde aan de hele klas dat dit hen raakte.

De workshops werken

Ik was er eerst wat voorzichtig mee, maar inmiddels weet ik het zeker. Zóveel leerlingen hebben al de workshops meegemaakt, zoveel docenten hebben er feedback op gegeven, nu stel ik met overtuiging: de workshops van de Geluksschool wérken. Ze zorgen voor een bepaalde sfeer in de klas die ervoor zorgt, zeker wanneer de thema’s met regelmaat opnieuw worden besproken, dat er een hechtere groep ontstaat waardoor er o.a. veel beter en fijner gewerkt wordt!

Steeds meer mentoren en teamleiders bevestigen dat het klopt

Gelukkig zijn er steeds meer mentoren en teamleiders die in hun klassen merken dat bovenstaand klopt; tijdens de workshops worden leerlingen bewust gemaakt van hun eigen verantwoordelijkheid voor hoe zaken in de klas gaan. ‘De enige die kan bepalen hoe jij doet in de groep, ben jij zelf’, is een terugkerende reflectie tijdens de workshop. En je merkt dat de klas dat komt te begrijpen; er ontstaat een opener en veiligere sfeer die ervoor zorgt dat je beter met de klas kan werken, de klas beter met jou én elke leerling beter met zichzelf!

De parelworkshops

En soms merk je de werking van de workshop al terwijl de klas de workshop nog aan het volgen is! Dit is geen grapje.

Een aantal weken geleden was ik drie hele dagen aan het werk op een school in Noord-Brabant. Fijne school: je voelt het fijne contact tussen de leerling en de (meeste) docenten en je merkt dat de docenten veel ruimte voelen en nemen om hun eigen plan met de klas uit te voeren.

Één van de belangrijkste onderwerpen tijdens de workshops is het maken van keuzes. Eigenlijk is de boodschap: je kunt niet verkeerd kiezen als het om praktische keuzes gaat. Het is echter wel belangrijk dat je keuzes maakt waarmee je jezelf niets hoeft te verwijten (had ik maar meer mijn best gedaan, had ik maar anders gereageerd, had ik maar niet mee gepest…): zelf-verwijt kost veel energie en heeft nare gevolgen. Ik was aan het werk met een groep op bovengenoemde school en ik gaf een voorbeeld over een groepje jongeren dat expres iets vernield had. Ik vroeg aan de klas: “stel, je bent aan het chillen met je vrienden, er ontstaat het plan iets kapot te maken en je vrienden dringen erop aan dat jij ook meedoet; vind je dat een makkelijke of een moeilijke keuze?”. Er ontstond, zoals gebruikelijk, een gesprek dat op een gegeven moment o.a. over groepsdruk gaat.

In die specifieke groep, stak één van de jongens zijn vinger op en zei: “nou, mevrouw… Ik vind het een moeilijke keuze. Want vorig jaar ben ik met mijn vrienden -nou ik dacht toen dat ze mijn vrienden waren- meegegaan, we hebben maskers opgedaan en we hebben een loods in de fik gestoken“. De klas werd zo stil dat je er een speld kon horen vallen. Ze waren onder de indruk; dit wisten ze niet van hun klasgenoot. Hij vertelde verder dat de politie erbij gekomen was, dat een aantal jongens meteen weggerend was en één andere jongen was opgepakt. Hij vertelde dat hij zelf ook weg wilde rennen, maar dat hij het niet eerlijk vond voor zijn ‘vriend’ dat hij er nu alleen voor stond, waardoor hij besloot zelf naar de agenten toe te lopen. Hij voegde eraan toe dat hij nog steeds spijt had van zijn “stomme actie”dat hij ontdekt had dat hij dit soort vrienden eigenlijk niet eens wilde.

Het was bijzonder wat er in de groep gebeurde: hun klasgenoot had iets heftigs gedaan en hij deelde niet alleen de gebeurtenis, maar ook wat het met hem gedaan had. Ik zou bijna durven zeggen dat er tijdens het eerste deel van het verhaal, een enigszins  oordeeldragende stilte was: hoe had hij zoiets durven doen? En tijdens het tweede deel werd de stilte een soort van bewondering: wacht, hij heeft er spijt van en hij is wel eerlijk geweest door zelf naar de agenten te lopen; en hij durft het ons te vertellen! Er volgde een goed gesprek, over bewust kiezen, de tijd nemen voor je je woorden of je acties kiest, zodat je jezelf niets hoeft te verwijten. En ook bespraken we hoe mooi het was geweest, dat dit verhaal gedeeld werd en dat de klas er met zoveel respect naar geluisterd had.

Dan kan ik zo intens genieten van wat er net gedeeld is, zomaar tijdens de workshop, dat ik heel even de tijd nodig heb om de lijn van de workshop weer op te pakken en door te gaan. Maar het lukte. Toen en met de andere groepen. Er werden nog meer intense verhalen gedeeld; er werd zelfs gehuild, maar gelukkig vooral veel gelachen en plezier gemaakt.

Daar gaat het om, met de workshops, denk ik: dat de klas éven voelt hoe fijn ze het samen (kunnen) hebben en dat het aan hen zelf is, misschien met een beetje hulp van de mentor of docenten, om dat gevoel steeds opnieuw op te zoeken. Wil je meer weten over de workshops of ervaren hoe ze in jouw klas werken, neem gerust contact op. Het mag al via onderstaand vakje.

Pin It on Pinterest

Delen?