Van hoe een gebroken kaak mij juist hélpt in mijn werk.
En ik lieg het niet.
En probeer het ook niet mooier te maken dan het is (en dat is niet veel).
Afgelopen vrijdag had ik mijn huiskamer net op orde, stond op het punt naar het bos te vertrekken voor mijn snel-wandel-uurtje, toen de telefoon ging. Mijn zoon.
Toen ik opnam had ik niet hem aan de lijn maar een vriendelijke mevrouw. Mijn hart stopte even. Hij was een kwartier daarvoor naar school vertrokken; dit was geen goed teken. Maar ik hoorde zijn stem op de achtergrond. Dit was een beter teken en ik ontspande enigszins.
Hij was van zijn fiets gevallen, bloedde uit zijn mond, wond op zijn kaak, mond kon niet open, knie open… ‘Ik kom eraan’, zei ik. Ze zou wachten tot ik er was.
Ik zal je de omschrijving van de medische ochtend besparen en rechtstreeks naar de samenvatting gaan: de wond op zijn kaak kon niet gehecht worden want de huid erop was weg. Hij had zijn kaak op twee plekken gebroken en voor de genezing van één van de twee breuken moest zijn kaak worden vastgezet; 4 tot 6 weken zijn tanden letterlijk op elkaar ens niets anders eten dan dat wat door een rietje past.
Klopt, valt niet mee. Zeker als je 15 bent.
Maar ik schrok er zelf ook van: hoe gingen we die weken doorkomen? Zou zijn super fit lichaam hier misschien veel onder lijden? Wat zou dit doen mijn zijn (puber)humeur? …
We hadden vrijdag een baaldag; een baalmiddag, meer. Die ken je vast ook.
Eerst zaten we allebei in de adrenaline-modus en regelden we samen van alles. Maar toen de rust kwam, baalden we enorm. [Zie mijn vragen hierboven!]
We gaven eraan toe. Het was oké om te balen.
Het is eigenlijk altijd wel oké om te balen. Als je er maar niet in blijft zitten. Ook bij de coaching zeg ik dit vaak: tuurlijk mag je balen; hallo, je bent ook mens! Maar probeer er niet in te blijven hangen.
Te lang balen vreet energie en levert écht niets op. Niets.
We praatten er ook over. Huilden wat.
We waren van het hoofd naar het gevoel gezakt. Niet leuk; wel fijn.
Ondertussen was de vrijdag was voorbij en ik was niet verder gekomen in de inhoudelijke voorbereidingen van het Weekend voor Jongvolwassenen (al a.s. vrijdag!). Ik had expres geen afspraken gepland om aan de slag te kunnen!
En daarmee begon de omslag:
Vervelend dat hij zijn kaak heeft gebroken -> maar het went, we vinden een manier om ermee te dealen en… Het is bij zijn kaak gebleven!
Ik was een werkdag “kwijt”-> hoe mooi dat ik net die dag geen afspraken had?! Dat ik “toevallig” de auto thuis had om naar hem toe te kunnen en met hem van hier naar daar te rijden? (Stel je voor dat hij achterop de fiets had gemoeten!). En het beste: ik had alle ruimte om mijn zoon bij te staan op zo’n dag én hij hoefde het niet met iemand anders mee te maken!
Nee, ik relativeer niet teveel. Dit is zoals ik het werkelijk ervaar.
In de afgelopen twee dagen, zaterdag en zondag, voelde ik echt vertrouwen in mij. Kracht. En, het is echt bij zijn kaak gebleven én het had werkelijk heel anders kunnen aflopen. Hij komt erboven op.
Ik voel me gesterkt in mijn filosofie. Inmiddels de filosofie van heel wat jongeren met wie ik mag werken: verder gaan valt niet mee, maar het is te leren. Je krijgt altijd (nou, in heel veel gevallen!!) een nieuwe kans (daar gaat Pasen naar mijn idee ook om, trouwens):
Komend weekend werk ik met een groep van 20 jongeren precies hieraan:
Zit er ook een positieve kant aan datgene wat er is gebeurd?
Kan je zien waardoor het is gebeurd?
Is het soms een uitnodiging om iets in je te veranderen?
En: hoe reageer je zélf op je eigen gedachten / emoties / gevoelens over dat wat er gebeurd is?
Blijf je daarin hangen?
Voel je je verantwoordelijk? Geef je iemand anders de schuld?
Hoe reageer je op anderen, wanneer het niet goed gaat en wanneer het juist heel goed gaat?
Begrijp me niet verkeerd eh? Ik baal zeker van de gebroken kaak, de grote blote wond op zijn kin, de knie die pijn doet, de 4 weken rietje-voer. Maar ik kan er iets van maken. We máken er iets van. En blijven er niet in zitten.